Iedereen in mijn omgeving kan het beamen: ik ben onhandig. Ik heb mijn lange lijf niet altijd even goed onder controle. Misschien komt dat omdat ik niet goed diepte kan zien – wie zal het zeggen? En zo beland ik door eigen toedoen in het ziekenhuis op Bali.
In deze blog deel ik mijn ervaring met het ziekenhuis in Bali. Van privékliniek tot bloedvlekken op de behandeltafel. En die zijn niet van mij! De gezondheidszorg in Indonesië is anders geregeld dan in Nederland. Lees en huiver.
Een goed begin…
De dag begint goed. Een paar maanden na de bevalling mag ik eindelijk weer duiken. Een memorabel moment. Ik geniet van een duik in Amed en ik verheug me om de volgende dag weer in het water te liggen.
Ik spoel mijn duikhorloge en camera in de badkamer en dan gaat het mis. Bij het sluiten van de duer hoor ik een luide krak. Ik kijk van de onderkant van de deur naar mijn teen en terug. Het is niet de deur die ‘krak’ deed.
Mijn teen doet pijn en ziet er raar uit. Wat nu? Nuchter als ik ben besluit ik dat het pootje omhoog moet, dat ik moet rusten en koelen. Zo gezegd, zo gedaan. Manlief haalt een ijskoud flesje sprite bij het restaurant aan de overkant, voorzichtig leg ik het flesje tegen mijn pijnlijke teen. De teen staat raar naar buiten.
Ik vertrouw het niet. Hoewel ik geen arts ben, vrees ik dat de scheve teen maar een ding kan betekenen. Google onderschrijft mijn bange vermoeden. Maar hé, google is niet altijd een goede raadgever.
Reis je naar Indonesië? Lees deze FAQ voor Bali en ga goed voorbereid op reis.
Naar het ziekenhuis op Bali
De alarmcentrale van mijn verzekering raadt me aan om naar een ziekenhuis in Ubud te gaan, het Toya Medika. Ik bedank de vriendelijke mevrouw en druk haar op het hart dat ik de volgende dag ga. Ja, de volgende dag pas. Ik ga toch niet midden in de nacht op de EHBO belanden met een gebroken teen?
De volgende dag aanvaard ik de rit naar Ubud. Natuurlijk duurt de rit langer dan gepland, maar uiteindelijk beland ik met baby in de kliniek. De baby krijgt nog volledige borstvoeding, zij wijkt geen moment van mijn zijde. Manlief brengt in de tussentijd de bagage naar het hotel.
Daar zit ik dan. Een medewerker verontschuldigt zich dat ik een half uurtje moet wachten op de spoedeisende hulp. Ik haal mijn schouders op. Met een baby om je heen hoef je je niet te vervelen.
De arts kijkt naar mijn teen en spalkt hem. Om een diagnose te stellen moet er Röntgenfoto gemaakt worden. Logisch. De kliniek heeft geen eigen Röntgenapparaat dus ik moet naar een ander ziekenhuis op Bali. Ik schrik. Wat nu? Als ik akkoord ga met de prijs van 500.000 rp dan hoef ik niks te regelen en brengen zij me naar het andere ziekenhuis. OK, de prijs klinkt redelijk dus gaan met die banaan.
van privékliniek naar general hospital
Het is een korte rit van Ubud naar Gianyar, een ander ziekenhuis op Bali. Dit is geen privékliniek maar een regulier ziekenhuis dat goede afspraken met de kliniek heeft. Hier wordt foto van mijn teen gemaakt. Via een achteringang mag ik naar binnen, ik sta meteen op de afdeling medische beeldvorming. Lang hoef ik niet te wachten totdat de radiologisch medewerker me naar binnen roept.
Vol afgrijzen kijk ik naar de behandeltafel. Ik zie BLOED. De zuster volgt mijn blik en poetst razendsnel de bloeddruppels weg met een doekje met alcohol. Een klein ingedroogd randje blijft hardnekkig achter. BAH.
Ik neem plaats op de tafel, zo ver mogelijk weg van de vlekken. Ik spreek met mezelf af dat ik kosten wat kost niet hier geopereerd wil worden in een ziekenhuis op Bali.
Even later zit ik weer in de auto met een envelop met de foto’s in mijn hand. Ik kan de nieuwsgierigheid bedwingen om te kijken. De baby is in slaap gevallen en ook ik ben kapot moe.
De Röntgenfoto’s zijn gemaakt in Rumah Sakit Ari Canti, Jl. Raya Mas Ubud-Gianyar Bali
Slecht nieuws
De arts hangt de foto op de lichtbak. Nog voor dat hij wat kan zeggen valt mijn oog op de breuk in mijn teen.
Goed, mijn vermoeden is bevestigd. Maar wat nu? Tot mijn verbazing krijg ik een strip met zware pijnstillers in mijn hand geduwd. Ehhh, bedankt. Maar ik geef borstvoeding en wil geen medicatie.
Naar het volgende ziekenhuis op Bali
De kliniek in Ubud kan me niet verder helpen. De diagnose is gesteld, nu moet ik een afspraak maken met een orthopeed. Dat kan de volgende dag, op zondag. Maar dat is wel iets duurder dan wanneer ik wacht tot maandag.
Hallo?!? Ik breek op vrijdag mijn teen, ik wil niet tot maandag wachten. En dus vertrek ik de volgende dag naar het BIMC ziekenhuis in Kuta, ruim een uur rijden verder. Gelukkig is het zondag, anders zou ik nóg veel langer onderweg zijn geweest.
BIMC Kuta
Bij aankomst in het BIMC ziekenhuis word ik kort onderzocht. Gelukkig, mijn bloeddruk en longen zijn in orde. Maar hè, daar kom ik niet voor. Ik heb een gebroken teen.
En dan, ein-de-lijk, kijkt de kenner naar mijn teen. Heel kort. De beste man mompelt iets over opereren of drie weken spalken. Wat denk je zelf?!?! Opgelucht strompel ik naar manlief en dochter. Ik hoef geen gips of operatie! Wel een spalk waar ik niet mee kan zwemmen, maar het had veel erger gekund.
Dan komt een broeder naar me toe. Of ik weet dat de operaties US$ 2500 kost. In zijn hand houdt hij een prijslijst voor de nazorg. Even zakt de grond onder mijn voeten vandaan. IK. WIL. GEEN. OPERATIE.
Ik moet terug naar de arts. Het lijkt wel of ik in dit Australische ziekenhuis op Bali de enige arts getroffen heb die niet goed Engels spreekt. De ironie. De arts benadrukt dat mijn teen schreef kan groeien. Het kan me niet boeien. Ik wil niet in een ziekenhuis in het buitenland belanden.
Ik bezocht de orthopeed in het BIMC Hospital Kuta, Jl. By Pass Ngurah Rai No. 100x, Kuta Bali
BIMC hospital Kuta Bali
En toen?
De volgende weken prop ik mijn voet met tape en gebroken teen in mijn stevige stappers. Gelukkig kan ik elke dag iets beter lopen met de gebroken teen.
Een paar weken na mijn bezoek aan het ziekenhuis op Bali zit ik bij mijn huisarts in Nederland. Zij lacht als ik vertel over de voorgenomen operatie. Gevalletje ‘wij van WC-eend adviseren WC-eend’.
Zorgverzekering Bali
Wat zijn de kosten van dit avontuur?
Iedereen die in Nederland woont of werkt is verplicht om een zorgverzekering af te sluiten. Deze basisverzekering voor zorg (basispakket) dekt de standaardzorg van bijvoorbeeld huisarts, ziekenhuis of apotheek. Ook zorg in het buitenland wordt tot een bepaald niveau vergoed: afhankelijk van de door jpu gekozen verzekering is dit tot Nederlands prijsniveau of iets daarboven. Er kan een eigen risico of een eigen bijdrage gelden.
Dure zorg in het buitenland, bijvoorbeeld in een privékliniek, valt valt (deels) buiten de standaard Nederlandse zorgverzekering. Voor een paar euro kun je deze zorg meeverzekeren bij je reisverzekering. Ik raad aan dit te doen!
In dit voorbeeld is de rekening van het ziekenhuis op Bali vergoed door de zorgverzekering. Ik moest deze in eerste instantie voorschieten, eenmaal thuis kon ik de kosten declareren. De taxikosten naar de ziekenhuizen op Bali had ik op mijn reisverzekering kunnen verhalen, maar aangezien deze nauwelijks hoger waren dan mijn eigen risico heb ik dit niet gedaan.
